Минатата недела, американската Делта Ерлајнс објави промени во својата програма SkyMiles што ќе го отежнат статусот на собирање и искористувањето на поволностите. Наместо да се потпира на комбинација од потрошени пари долари и поминати милји, Делта ќе наградува само по една метрика - потрошените долари. И притоа го зголеми износот потребен за да се добие награда.
Накратко, SkyMiles повеќе не е програма за чести патници туку за големи трошаџии.
Иако гневот кон компанијата е разбирлив, во крајна линија вината лежи во Конгресот.
Од 30-тите па до седумдесетите години на минатиот век, владата ги регулирашпе авиокомпаниите како јавни претпријатија. Одбор решаваше кои авиокомпании можат да летаат на кои линии и колку може да наплатат. Целта беше да се дојде до цени праведни за патниците. Во 1978 година, Конгресот ја дерегулираше авиоиндустријата. Ослободени од регулативата, авиокомпаниите смислуваа нови тактики за да го заземат пазарот кој им се отвори. Американ ерлајнс беше една од најагресивните. Таа смисли попуст „супер заштеда“ за да ги продаде последните неколку преостанати седишта во авионите. Тоа значеше евтини цени за патниците во последен момент и повеќе приходи за компанијата чии авиони ќе летаа со или без пополнети седишта.
Ова пак ги разлути деловните патници, кои си купувале билети на време, значи, поскапи. За нив, вои 1981 година, Американ Ерлајнс ја разви програмата за често патување, а другите авиокомпании го следеа примерот.
Системот, кој на почетокот беше многу едноставен, логичен и разбирлив, со текот на времето стануваше сè покомплициран за денес да фунционира вака:
Авиокомпаниите создаваат поени од ништо и ги продаваат за вистински пари на банките за ко-брендирани кредитни картички. Банките им доделуваат поени на сопствениците на картички за трошење, а и банките и компаниите за кредитни картички заработуваат од маржите од трансакциите. Сопствениците на картички можат да откупат поени за летови, но и други стоки и услуги преку е-продавниците на авиокомпаниите.
За авиокомпаниите, ова е бонбона бизнис. Немаат трошоци од поените додека не се откупат (или немаат никогаш, ако поените се заборават). Ова ги направи програмите за лојалност многу профитабилни.
Анализа на „Фајненшл тајмс“ покажа дека Вол Стрит повеќе ги цени програмите за километражата отколку самите авиокомпании. На пример, програмата MileagePlus на Јунајтед беше проценета на 22 милијарди долари, додека пазарната вредност на самата компанија беше само 10,6 милијарди долари.
Дали е ова добра шема за корисниците, тоа веќе посложено прашање. Да платиш лет или хотелска соба со поени може да изгледа како бесплатен бонус, но бидејќи маржите за финансиските трансакции ги зголемуваат цените низ целата економија - Виза и Мастеркард земаат провизија од секоја продажба - прави системот да е лош за оние кои немаат картички и тие плаќаат повисоки цени без да добиваат поени, со што ги субвенционираат поволностите за корисниците на картички, кои имаат тенденција да се веќе побогати.
Во секој случај, авиокомпаниите, како и федералните резерви, издаваат валута (поени) од ништо. Притоа тие решаваат колку вреди таа валута и на што може да се потроши.
